Op zaterdag, aan het eind van de middag, loop ik met mijn boodschappenwagentje door de supermarkt te struinen. (Ja, alweer. De supermarkt inspireert toch nog het meest voor dit soort blogs). Gelukkig, de grootste hoos aan mensen is me vandaag al voor geweest. Slechts drie mensen tel ik die gehaast van het ene naar het andere gangpad lopen, een zak of pak uit het rek trekken en naar de kassa snellen. Ik laat ze gaan; ik heb vandaag alle tijd.
Als ik door het gangpad van de houdbare melk loop, hoor ik gegiechel. Een jongen van rond de tien en vermoedelijk zijn zus van een jaar of veertien hebben lol, dat is duidelijk. Ze staan voor het schap met chocolademelk en schuiven met pakken, maar ik kan niet zien wat er nu zo grappig is.
Ik loop verder: als ik stil blijf staan, verstoor ik ze in hun pret voor twee en dat wil ik niet. Intussen vraag ik me af waarom die twee zo’n lol hebben. Wat heerlijk dat je met zo veel plezier zo kunt samenspannen met elkaar! Zouden ze op eigen initiatief naar de supermarkt gekomen zijn, of zouden ze door hun ouders met een boodschappenlijstje gestuurd zijn? In elk geval maken ze er een feestje van: daar kunnen die drie mensen met haast misschien nog wat van leren.
Nadat ik mijn boodschappen goed en wel bij elkaar heb verzameld, kijk ik nog één keer in het gangpad van de chocolademelk. Als ik zie dat de twee kinderen weg zijn, loop ik naar het betreffende schap. Ik hoef er niet eens recht voor te gaan staan om hardop in de lach te schieten. Chocomel heeft blijkbaar bedacht om elk pak van een letter te voorzien – in het kader van Sinterklaas, zo lees ik later op internet.
En hoe leuk is het dan om de pakken zó neer te zetten dat er een raar woord van ontstaat…zie de foto voor het resultaat.
GAT-GAT-GAT.
Juist ja.
Hoe gehaast het winkelend publiek ook nog mag binnenlopen die dag; als ze door dit gangpad lopen, kan niemand een glimlach meer onderdrukken. En niemand weet wie de aanstichters zijn…behalve ik. De boefjes.