Het was een mooie en zonnige dag: zo eentje waarop je na vijf minuten lopen je jas uit kon doen omdat het toch te warm bleek, al zou je dat niet direct zeggen. Ik liep met de hond door het bos. Het was een vrije dag en we waren niet de enigen die wilden wandelen.
Toen we linksaf liepen naar een ander pad, zagen we een langzaam lopend jongetje voor ons. Hij was niet ouder dan vijf jaar. Toen ik hem inhaalde, zag ik pas waarom hij zo langzaam liep: hij sjouwde een hele stapel stenen. Zijn ouders liepen enkele tientallen meters voor ons uit.
“Zo, jij bent sterk!” zei ik. “Wat ben je aan het doen?”
Hij zuchtte en steunde. “Ik ben even aan het opspieren,” zei hij.
“Opspieren?” vroeg ik.
Hij knikte, terwijl hij zich nog steeds concentreerde op waar hij liep. “Ik ben een toren aan het maken van stenen,” zei hij. “En deze stenen lagen helemaal dáár.” Hij wees met zijn hoofd naar achteren. “Dus die pak ik nu allemaal en die breng ik naar díe plek.” Hij wees met zijn hoofd naar voren. “En…het…is heel….zwaar…maar….daar krijg ik…wel spieren van!”
Ik snapte het: opspieren. Het was een combinatie van ‘opsparen’ en ‘spieren trainen’. Een uitermate goede vondst zolang de sportscholen nog niet open zijn in de ’tweede lockdown’. En het ruimt ook zo lekker op: alle grote stenen in het bos op één plek. Kunnen we dat niet gewoon allemaal doen? Grote zware rommel uit de bossen verzamelen en tegelijkertijd aan krachttraining doen? Dan zijn we weer lekker opgespierd als de sportscholen open gaan.
Hij had wel een beetje pijn aan zijn onderarm, het jongetje. Van het vele tillen, zei hij. Opspierpijn, denk ik.
Inmiddels kwam hij op de plek van zijn toren aan en liet de stenen daar vallen. Hij had duidelijk al meerdere rondes gelopen.
“Veel succes hè, met opspieren!” riep ik naar hem. “En bedankt voor het mooie nieuwe woord dat je me hebt geleerd!”
Hij glimlachte licht, klopte zijn handen af en liep weg, op zoek naar de volgende stapel stenen.
Zijn ouders lachten naar me.