Het onderwerp voor mijn blog van deze week is niet zo moeilijk. Als ik in een situatie verkeer waarin ik plotseling heel hard (intern) moet lachen, weet ik dat ik daar over ga schrijven.
Stel het je even voor; ik vertel Liza (8 jaar) op een maandagochtend hoe je de tijd van een analoge klok in een digitale tijd kunt omzetten. Het is een hele klus; daarvóór zijn we een periode bezig geweest met wat het verschil (überhaupt!) tussen de grote en de kleine wijzer is. Terwijl ik twee rijtjes maak (één met 01 tot en met 12 uur, de ander van 13 tot en met 00 uur), vraagt Liza: “is dit eigenlijk gratis?”
Ik stop met schrijven.
“Hoe bedoel je?” vraag ik.
“Nou gewoon…moeten we hiervoor betalen, voor wat jij doet?”
Ik bijt op mijn onderlip om mijn lach, die ik plots voel opkomen, te onderdrukken. “Nee,” zeg ik dan. “Dit is helemaal gratis”. “Ok!” zegt Liza en ze gaat weer aan de slag.
Ik sta perplex. Hoe komt een kind zomaar aan deze vraag? Wát in dat hoofdje heeft doen besluiten: ik ga nú vragen of we ervoor moeten betalen? Tegelijkertijd denk ik: je kunt maar je kader helder hebben waarbinnen je klokkijken leert. Ja toch? Durf te checken! Zou ze meer haar best doen als ik zou hebben gezegd dat het veel geld kost?
Hoe vaak zijn wij, volwassenen, te laat met het stellen van een dergelijke vraag? Dat je toch even in een vlaag van onwetendheid de Trouw aanneemt in de stad op een zaterdag, omdat je het zo aardig vindt dat iemand die gratis uitdeelt, maar vervolgens al bijna vastzit aan een abonnement. Of dat je net iemand hebt weggebracht op Schiphol, boven in het restaurant nog wat gaat eten want je hebt trek, nog even mayonaise in een piepklein bakje doet (wat klantvriendelijk dat ze daar een hele emmer hebben staan!) en je daar opeens 50 cent voor moet betalen? De afzetters. Nee, dan kun je maar beter vragen: “is dit eigenlijk gratis?” Daar bespaar je jezelf een hoop verrassingen mee.
Weer wat geleerd van Liza: minder aannemen en meer checken. Note to self.