Cliché maar waar: durf te vragen!

De inspiratie voor deze blog heb ik opgedaan door…tv te kijken. Jawel. De NOS bestaat dit jaar 60 jaar en – misschien nog wel belangrijker voor de input – het Jeugdjournaal viert zijn 35-jarig bestaan dit jaar.
Ik kijk naar een mooie uitzending van het Jeugdjournaal, dat in het kader van de 35^ste verjaardag, ook vooral door kinderen wordt gemaakt. Zelfs de cameraman is jonger dan twaalf.
In dit journaal worden fragmenten getoond van 35 jaar Jeugdjournaal. En wat ik de mooiste vind: fragmenten met kinderverslaggevers. Ik ben ervan overtuigd: als je antwoord wilt hebben op de ogenschijnlijk simpelste vragen die je al jarenlang bezig houden, moet je ze kinderen laten stellen. Zonder enige gêne of blokkade krijgen zij deze over hun lippen, bij de meest prominente personen.
Zo vraagt een kind, dat premier Rutte mag interviewen: “Waarom worden er eigenlijk zulke moeilijke woorden gebruikt in de politiek?”
Dit is typisch zo’n vraag die je als volwassene intuïtief zou beantwoorden met: “ja gewoon, omdat…”, maar dat je al pratende geen idee hebt wat er na “omdat” moet komen. En inderdaad: waarom eigenlijk al die lastige taal? Kan het niet concreter? Overzichtelijker? Is het niet handiger dat kinderen het ook gewoon moeten kunnen begrijpen?
Hoe langer ik over deze vraag nadenk, hoe meer respect ik krijg voor de vragensteller, die dit zonder slag of stoot aan de premier vraagt.
Topvraag.

Nog zo’n meesterlijke vraag zie ik tijdens het Zapp programma Zapp Echt Gebeurd. Hier wordt het verhaal van Giovanni verteld; een jongen die als droom heeft om als eerste jongen mee te doen met het Nederlands Kampioenschap Schoonzwemmen. Tot nu toe zijn jongens namelijk uitgesloten van deelname.
Giovanni heeft een vriendinnetje: Kim. Samen spelen ze in de auto van één van hun ouders, als Giovanni plots aan haar vraagt: “Hebben we eigenlijk nog verkering? Ik weet het niet meer”.

Hebben we eigenlijk nog verkering, ik weet het niet meer.
Als je die vraag durft te stellen, ben je voor mij een koning. Durf te vragen! Je kunt maar weten waar je aan toe bent! Kim denkt dat ze wel nog verkering hebben, ook al zien ze elkaar nog maar weinig doordat Giovanni zo veel traint. Uiteindelijk zijn ze het er samen over eens dat ze nog verkering hebben, al is Kim wel op de hoogte van de lijst met meisjes met wie Giovanni ná Kim verkering wil, en in welke volgorde.

Durf te vragen, hoppakee! Al nadenkend over deze situatie vind ik de reactie van Kim misschien nog wel mooier dan de vraag van Giovanni. Het feit dat ze hem niet voor gek verklaart, hem uit de auto gooit of compleet van slag raakt… Samen met hem brainstormt ze over of ze nog verkering hebben. Er is geen oordeel. En dat vind ik prachtig.

Waarom worden er zoveel moeilijke woorden gebruikt? Terwijl het ook zo simpel kan.
Hebben we eigenlijk nog verkering?